Levensveranderaar.
Ongeveer vijfentwintig jaar geleden pakte ik mijn eerste Glacier Park-piek als onderdeel van een zomerworkshop voor leraren. We leerden over de geschiedenis en geologie van het park terwijl we gedurende een periode van 4 dagen door het park wandelden en klommen. Ik herinner me nog dat ik op Dawson Pass stond, omhoogkeek naar Flinsch en dacht: “dat ziet er niet uit als iets dat ik kan beklimmen”. Gelukkig dacht de instructeur daar anders over – en ik vertrouwde de man, dus daar gingen we. Ik ben nooit de pijn vergeten van het beklimmen van de steile rotsachtige helling, de kick van het beklimmen van de crux en het gevoel van opwinding toen ik op de top stond. Ik was verslaafd.
Ik heb het nog steeds?
Ik heb sinds die dag veel toppen beklommen, waaronder een aantal die veel indrukwekkender waren dan Flinsch Peak, maar de laatste tijd wil ik Flinsch opnieuw bezoeken. Hoewel ik niet meer zo sterk ben als vroeger – leeftijd doet dat wel, heb ik veel meer zelfvertrouwen en heb ik minder last van de pijn die gepaard gaat met het beklimmen van steile hellingen. Ik wilde zien hoe het zou zijn – hoe zou ik reageren? Ik wilde ook de Pitamakan-Dawson Loop doen, vermoedelijk een van de beste lange trailwandelingen in het park (~18 mijl). Dus maakte ik plannen om de lus tegen de klok in te lopen (Pitamaken Pass naar Dawson Pass), off-trail gaan bij Dawson om Flinsch te beklimmen zoals ik 25 jaar geleden had gedaan. Murray, mijn go-to-vriend voor alles wat “Glacier” is, stemde ermee in om met mij mee te gaan.
Het is waar.
Murray (gepensioneerd) reed donderdagochtend vanuit Helena om een camping te bemachtigen op de Two Medicine Campground, 20 mijl ten westen van Browning. Ik kwam om 12.00 uur van mijn werk en maakte toen de rit van 270 mijl vanaf Hays. Hij in zijn camper en ik in mijn tent, we genoten van een van de stilste nachten die ik ooit heb meegemaakt – geen luidruchtige voertuigen, geen blaffende honden, niemand piepte! We stonden vrijdagochtend vroeg op en gingen om 6.20 uur op pad. Afgezien van een heel lichte nevel door bosbranden ergens, had de dag niet beter kunnen zijn. Het weer was prachtig en de lus voldeed aan zijn facturering. Het pad van Oldman Lake naar Pitamakan, en dan verder naar Dawson Pass, is een van de meest indrukwekkende stukken die ik heb gelopen – grotendeels op of langs de Continental Divide.
Een kwestie van perspectief.
Het deel van het luspad langs de noordelijke oever van Two Medicine Lake was gesloten wegens activiteit van grizzlyberen, dus we moesten om 17.15 uur bij het meer zijn om de laatste boot terug naar de camping te halen. Het kostte ons 3 uur om Pitamakan Pass te bereiken, daarna nog eens 2 uur om bij Dawson Pass aan te komen (rond 11 uur), waardoor we genoeg tijd hadden om een hapje te eten en dan Flinsch te beklimmen. Het was geweldig om daar weer te zijn – het voelde alsof de cirkel rond was. Sterker nog, ik denk dat ik er zelfs meer van genoten en gewaardeerd heb dan 25 jaar geleden – leeftijd doet dat.
Maak je geen zorgen.
Nadat we waren teruggekeerd naar Dawson Pass, kwamen we weer op het luspad en wandelden we 7,5 mijl naar beneden naar het dok, waar we om 15.20 uur aankwamen, net toen een van de boten stopte. Er waren echter veel meer wandelaars dan zitplaatsen op de boot, dus de piloot sleepte een lading over het meer, kwam toen terug en haalde de rest van ons om 16.00 uur op. Ter informatie: als u van plan bent om de boot te gebruiken (leuk en een paar mijl van de luswandeling afsnijdt), zorg er dan voor dat u uw tickets van tevoren koopt. Onze dag omvatte 18 mijl wandelen / klimmen, 2 mijl varen en 4.600 voet hoogteverschil.
Onderstaand: Deze kaart markeert wandelingen die tot nu toe op bigskywalker.com zijn uitgelicht, waaronder een aantal in Glacier Park – Selecteer volledig scherm om uit te vouwen, zoom in voor meer details of klik op een markering voor een link naar het bericht.
.
